از عجایب شورای شهر ما

جارستان: شاید عبارت “شهر اولین ها” را در توصیف رشت شنیده باشید. شهری که صفات دیگرب را نیز نظیر “خلاق” و “خسته” – از روی تعریف و ترحم- با خود یدک میکشد. با تغییر چند ماه پیش اعضای شورا احساسم بر این بود که خستگی شهر رو به تیمار است و با نامه ی چند هفته پیش سرپرستش بر آن که خلاقیتش رو به زوال! اما امروز به قطع و یقین اعتقاد دارم که اولین بودن هایش روی به کمال دارد و در این بین شاهد رونسانسی رزونانس وار در عرصه ی
برندسازی شهری خواهیم بود و آنچه که باعث رسوخ این اعتقاد گردیده، انتشار فهرستی است که – به شکل رسمی – گزینه های “نهایی” تصدی کرسی شهرداری رشت را معرفی میکند.
با نگاهی به این فهرست قبل از هرچیز در می یابیم که برخی از گزینه ها هنوز آنچنان برای خود اعضای شورا هم ناآشنایند که نام کوچکشان را نیز در هنگام نگارش لیست در ذهن نداشتند و این “اولین بار” است که فهرست گزینه های شهرداری یک کلانشهر به گونه ایست که به فهرست بازیگران در تیتراژ فیلمفارسی های پنجاه سال پیش بیشتر شباهت دارد.
همچنین، این “اولین بار” است که چند نفر از اعضای شورای یک کلانشهر نیز همزمان جزو گزینه های نهایی تصدی شهرداری همان شهر مطرح گردیده اند و رسم ناصوابی که پیشتر در بین اعضای شوراهای پنج نفره ی شهرهای کوچک شاهدش بودیم- که در دوره ی جاری همان هم منسوخ شده- اینبار در یک کلانشهر به منصه ی ظهور رسیده است و صدالبته بر این رسم منسوخ عزمی راسخ نیز دارند.
اما، به طور قطع یکی از نقاط قوت این فهرست در تبعیت از مبانی “شهر اولین ها”، همان تعداد گزینه های نهاییش است؛ به نحوی که اکنون رشت “اولین” کلانشهریست که تعداد گزینه های نهایی شهرداریش از تعداد اعضای شورایش بیشتر است و با فرض مصاحبه ی عضو لیست امیدی شورا مبنی بر عدم معرفی کاندیدا از سوی سه عضو این لیست و نیز کاندیدا بودن دوعضو درون شورایی، سیزده گزینه ی باقیمانده از سوی شش عضو دیگر حمایت شده اند و این یعنی اینکه در بهترین حالت بسیاری از اعضای شورا نه تنها حاضر به اتفاق نظر با دیگری بر روی یک گزینه نگردیده اند که با خود و گزینه های خودشان هم نتوانسته اند کنار بیایند!
آنچه که مبرهن است، انتشار این فهرست توانست به صورت توأمان مرزهای “نهایی” و “اولین” بودن را فرسنگها جابجا کند.